Przemiany ustrojowe w kraju po 1989r. i początki rozwijającej się gospodarki rynkowej nieruchomości, spowodowały zapotrzebowanie na niezależnych i wysoko wykwalifikowanych specjalistów w dziedzinie określania wartości praw majątkowych. Potrzeby te znalazły swój wyraz w powołaniu w 1992r. pierwszych specjalistów wyceny nieruchomości. Osoby te przeszły z wynikiem pozytywnym postępowanie kwalifikacyjne w sprawie nadawania uprawnień zawodowych  – przewidzianych wówczas w obowiązujących przepisach – i uzyskały uprawnienia państwowe do wyceny nieruchomości, potwierdzone  świadectwem wydanym przez ministra i zostały wpisane do rejestru państwowego. Zawód nie posiadał wówczas prawnie określonej później nazwy (1998r.) jako rzeczoznawstwo majątkowe. Wcześniej zadania z zakresu wyceny wykonywali biegli z lisy wojewody lub biegli sądowi powołani przez Prezesa Sądu Okręgowego, na potrzeby postępowań sądowych. 

Pierwszym zadaniem po powstaniu stowarzyszenia było przygotowanie członków do zdobycia uprawnień zawodowych według obowiązujących wówczas przepisów, tj. ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, a za tym konieczność przeprowadzenia kursów, szkoleń przygotowawczych do egzaminu państwowego dla osób, które pragnęły po raz pierwszy poświęcić się wycenie nieruchomości i uzyskania uprawnień państwowych, także dla biegłych z listy wojewody lub sądu, osoby te posiadały praktykę w zakresie wyceny nieruchomości, nie posiadali uprawnień państwowych. 

Wojewodowie wydali po raz ostatni listy biegłych w 1997r. , które obowiązywały do końca tego roku, na listach tych oprócz biegłych nie posiadających uprawnień państwowych znaleźli się na nich także osoby z uprawnieniami państwowymi.

W tym okresie w stowarzyszeniach i PFSRM prowadzone były prace dla ustalenia nazwy zawodu, zakresu uprawnień i odpowiedzialności zawodowej. Środowisko osób zajmujących się wcześniej wyceną było podzielone co do przyszłego zakresu uprawnień. 

W dyskusji i spotkaniach poświęconych temu zagadnieniu brali udział przedstawiciele wielu zawodów ; budowlańcy, geodeci, leśnicy, mechanicy, architekci, ekonomiści i inne zawody. Spór dotyczył, czy przyszli rzeczoznawcy majątkowi – w tym czasie nazwa ta nie była normatywnie ustalona – powinni posiadać pełne uprawnienia do wyceny nieruchomości i maszyn związanych z nieruchomościami, czy też należy wyodrębnić zakresy czynności rzeczoznawcy odpowiednio do wyceny : gruntów, budynków, maszyn i urządzeń, lasów. 

Trudności w uzgodnieniach stanowisk, aby przyszły rzeczoznawca majątkowy obejmował wyceną wszystkie w/w obiekty wynikały z ówczesnych ustaleń (praktykowanych przez wiele lat) podziału specjalności na listach wojewodów a także sądowych. 

Dopiero nowe procedury wyceny nieruchomości i zdefiniowane rodzaje wartości spowodowały zgodne ustalenia, że nieruchomości gruntowe i ich części składowe nie mogą stanowić sumy wartości gruntów i części składowych wycenianych odrębnie. 

Nazwa zawodu „rzeczoznawstwo majątkowe” choć prawnie nie występowała, była stosowana w środowisku osób zajmujących się wyceną i używana w publikacjach a także w pierwszych standardach zawodowych. 

Ustalenia powyższe i współpraca z ministerstwem stały się podstawą uregulowania prawnego nazwy „rzeczoznawstwo majątkowe” w ustawie o gospodarce nieruchomościami, która weszła w życie 1 stycznia 1998r.  Duży wpływ na tę regulację miał intensywnie rozwijający się rynek nieruchomości i zapotrzebowanie na wartość rynkową nieruchomości. 

Na stowarzyszeniach w początkach tego okresu – z powodu braku dostatecznych regulacji prawnych – leżał obowiązek opracowania pierwszych jednolitych zasad wyceny, przejrzystego dokumentowania procesu wyceny i  ustalenia nazwy dokumentu przedstawiającego wynik wyceny, który ostatecznie został nazwany „operatem szacunkowym”, wcześniej używano różnych nazw, jak elaboraty, opinie, kosztorysy i inne. 

PSRWN przy współpracy z pracownikami naukowymi Uniwersytetu Warmińsko – Mazurskiego (nazwa obecna), jako pierwsze opracowali nowe i merytoryczne podstawy zasad wyceny, stosowanymi przez kilka lat jako jedyne sposoby określania wartości nieruchomości. 

W latach 90–tych XX wieku prace rzeczoznawców skupione były w szczególności na sporządzaniu wycen dla potrzeb uwłaszczeń, likwidacji i upadłości przedsiębiorstw państwowych, ustalania odszkodowań za wywłaszczane nieruchomości (wg obowiązujących przepisów ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości) a także banków udzielających kredyty pod zastaw hipoteczny. W tym czasie – początek lat 90-tych – określana wartość nieruchomości i jej części składowych nie była w pełni wartością rynkową, powód : brak rynku, normatywnego określenia pojęcia wartości rynkowej. Odrębnie określano wartość gruntów od jego części składowych. Wartość odtworzeniowa części składowych nie była wówczas zdefiniowana a osoby dokonujące wycen budynków i budowli w zasadzie sporządzali kosztorysy. 

Jako stowarzyszenie zawsze staraliśmy się kłaść nacisk na bieżące śledzenie i przestrzeganie zmieniających się przepisów (ustawy i rozporządzenia), co wymagało szkolenia, kursów a także klubowej dyskusji nad pojawiającymi się problemami dotyczącymi interpretacji przepisów. 

Dużą rolę w wycenie, w tym okresie – z braku szczegółowych norm prawnych – spełniały pierwsze Standardy zawodowe jako powszechne normy wykonywania zawodu, porządkowały procedury wyceny a następnie potwierdzone wieloletnią praktyką ich stosowania stanowiły podstawę do ich umieszczenia w przepisach prawa.  

Od 1995r. Oddział stowarzyszenia wydawał Biuletyn Rzeczoznawcy Majątkowego, którego długoletnim redaktorem naczelnym był Marian Czochański. Treść biuletynu dotyczyła ważnych wydarzeń w stowarzyszeniu, PFSRM, oraz bieżących informacji o nowych lub znowelizowanych przepisach prawa, standardach zawodowych i ze stałym kącikiem szaradzistów. 

Biuletyn docierał nie tylko do członków naszego oddziału ale także poprzez Zarząd Główny PSRWN  do wszystkich członków stowarzyszenia (wówczas nie było informacji internetowej).  W miarę upływu czasu biuletyn przestano regularnie wydawać, powodów było wiele w tym elektroniczne środki przekazu, regularne wydawnictwa PFSRM – „Rzeczoznawca Majątkowy” i regionalne stowarzyszenia a także czasopismo RM „Wycena” Olsztyn.    

W tym okresie Oddział regionalny w Łodzi szybko się rozwijał i należał pod względem liczby członków do pierwszej czwórki oddziałów Polskiego Stowarzyszenia Rzeczoznawców Wyceny Nieruchomości (zwanego dalej PSRWN). Owocem aktywnej pracy były między innymi zorganizowane trzy egzaminy państwowe dla rzeczoznawców majątkowych z bardzo dobrym wynikiem, bowiem na 136 osób przystępujących do egzaminu, uprawnienia państwowe zdobyło 76 osób.